Olympos!

Dag schatjes van patatjes!

Aangezien Lolo nog steeds niet begonnen is met schrijven (en het er ook niet naar uitziet dat hij dat zal doen:p) is het schrijven weer aan mij gegeven :D

Vorig weekend zijn we met de Erasmusorganisatie naar Olympos getrokken. Olympos is heel klein stadje/dorpje (geen idee wat het eigenlijk is) in de buurt van Antalya. In het zuiden, dus dat wilt zeggen: WE HEBBEN DE ZON TERUGGEVONDEN!!!

Na een busrit van zo'n 7 uur werden we wakker in de bus aan de kust! Zeg nu zelf, opstaan was nog nooit zo leuk :D
Even pootje baden in de zee en dan een heerlijk ontbijt aan de kust... Dat is het leven!

Mooi he!^^

Na het ontbijt gingen we verder op baan, en uiteindelijk konden we onze koffers kwijt in de houten hutjes in Olympos!
En wat doet een gezond mens als het zon ziet? Natuurlijk, die gaat naar de zee!
Nu moet je wel weten, het was niet even een plonsje nemen en er weer uit... Vijf uur bakken, braden en baden op het strand en mijn kleur is weer een niveau'tje bruiner. JOEPIE!

De volgende dag was nog zaliger!
Een hele dag doorgebracht op een boot, van baai naar baai varen om daar in het verfrissende water te springen!!
LOVE IT!

Dit was de reis in een notendop, want mijn geheugen laat me na een week toch wel even in de steek :D

Dikke zoenen!
Liesbeth

Eskişehir :D

Merhaba iedereen!

Ik weet het, het is weer een hele tijd geleden dat we hier geschreven hebben, maar tijd schiet ons tekort en ik lijk wel de enige die op de blog wilt schrijven.

Maar gelukkig heb ik jullie nu veeeeel te vertellen!!!!

Het vorige weekend gingen we naar Eskisehir. Een uurtje en een half op de YHT (Yüksek Hizli Tren; voor Turksanalfabeten: de Turkse hogesnelheidstrein) en *poef*, je bent in Eskisehir.

Van het station gingen we een eindje tevoet en we kwamen aan in een gigantisch park, met speeltuin en cafetaria’s. Omdat sommigen nog niet ontbeten hadden, besloten we een brunch pauze in te lassen en te genieten van de zon die voor de rest van de dag toch niet meer zou schijnen. :P

Daarna gingen we met de tram naar het stadscentrum om wat rond te lopen en te genieten van de straatbeelden. Het mooie aan deze stad is dat er nog ouderwetse huizen staan, met hun speciale kleuren en inrichting.  We belandden ook een Otomaans museum, volledig volgens de stijl van de oude Otomanen. Blijkbaar (mışmış) verbleef Atatürk himself hier eens toen hij een bezoek bracht aan de stad. Om eerlijk te zijn, ik zou ook geen nee zeggen!!

Geniet maar even mee van de foto’s want die zeggen meer dan mijn gezever op deze blog :)

Hierna gingen we bootje varen voor 15 minuutjes en een beetje eten, dus eigenlijk niet zo’n speciale dag. Maar geloof me, je kan Ankara niet genoeg ontsnappen. Soms hebben we hier echt een break nodig van de stad, en daarom is zaterdag (of soms zondag) onze vaste uitstapdag geworden…

Laurens zal jullie binnenkort wat vertellen over onze uitstap naar Olympos, dus abonneer jullie op de site, dan krijgen jullie de update in jullie mailbox;)

Dikke bisoux!!

Liesbeth

We worden ware globetrotters!

Merhabalar!

Hier Liesbeth nog eens!

Gisteren was weer een dag om van te houden! We huurden samen met 16 andere Erasmussers een minibusje (met een super coole buschauffeur inbegrepen:D) en we gingen naar Beypazari. Dit is een dorpje zo'n 100km van Ankara en het ligt tussen -wat wij stillekes aan noemen- zand, droge struiken, bergen en WOESTIJN :P
Het contrast tussen stad en dorp is dan ook heel goed zichtbaar!
In de omgeving vindt je dan ook zeer mooie en ook grappig taferelen, dus ik laat jullie even meegenieten:

Een een gezellig theehuisje langs de weg als tussenstop mocht ook zeker niet ontbreken!

De huizen in dit dorpje zijn gerestaureerd en daardoor kan je zien hoe de huizen er jaren geleden uitzagen. We gingen naar het Yaşayan Müze, een privé-museum in het hartje van het dorp, verwerkt in een van die oude huisjes. Binnen kregen we uitleg over iedere kamer, over hoe vroeger verhalen werden verteld, over oude spelletjes zoals Mangala en poppenkast, over Nasreddin Hoca en zijn morele fratsen, over hoe mensen vroeger textiel bedrukten of schilderijen maakten en zo veel meer!
Onze lieftallige Johanna mocht dan ook de hele tijd gids spelen, want bij nader inzien is mijn Turks nog steeds niet getransformeerd van Stotter-Turks naar gewoon Turks :p

Na het museum werd het vrouwvolk gelost op het locale marktje waar we mooie souverniertjes en sjaaltjes en kleertjes gekocht hebben (wat wilt een vrouw nog meer hé!)

Wat ook typisch is aan het dorpje is zijn symbool: de wortel! Je vindt er verschillende zaken gemaakt van wortels: wortels, wortellokum (een soort zoetigheidje), wortelsap, een wortelmonument,... te gek voor woorden, en eerlijk gezegd kan ik even geen wortels meer zien!

Later gingen we naar het kasteel(TJE) van de buurt en konden we er genieten van een prachtig uitzicht.
Laat de foto's maar voor zichzelf spreken :)

 En even tussendoor: er komt eindelijk een einde aan het lessengepuzzel, nog 1 vakje moet worden veranderd, en dan kan het semester pas écht beginnen!

Dat was het zo een beetje,

Dikke zoenen allemaal!
xxx
Liesbeth

De belevenissen van Johanna!

Hehe…. En nu is het mijn beurt!

Vandaag is het onze vierde dag dat we ons nieuw lessenrooster uittesten. Deze week zijn er enkel introductielessen, wat wil zeggen dat onze lessen meestal na vijf minuten al gedaan zijn. En vandaag was de les zelfs geannuleerd. We hebben dus voor niets een uur in het overvolle verkeer gezeten. Soms is een rit op de bus net als een rit op een pretparkatractie. Uit het niets geven ze gas alsof ze gaan opstijgen en plots remmen ze voor hun leven. Je moet je dus zeker goed vasthouden. Nu, terug naar de lessen…

Het enige Engels dat we in de les Engels te zien krijgen zijn onze boeken. Voor de rest wordt alles in het Turks uitgelegd. De “listening skills” van de leerlingen zijn hier blijkbaar niet zo ontwikkeld als de onze. We hebben al kennisgemaakt met enkele studenten van onze faculteit die gretig van de situatie gebruikmaken om met ons een vreemde taal te spreken, zoals Frans, Duits en Engels. We mogen hier dan ook alle talen die we kennen naar boven halen (een van de vele voordelen aan buitenlandse projecten.) Na een tijdje wordt dat echt een mooie mengelmous. Een van onze lessen duurde ietsje langer dan vijf minuten. Dat was de geschiedenisles van Ataturk. Deze leerkracht is een leerkracht in hart en nieren en geeft met volle overgave les, waardoor het in het Turks nog tien keer sneller gaat.

Wat jullie nog niet weten is dat onze school een roltrap heeft in de open lucht. 

Aangezien ons school zich op een heuvel bevindt, ligt het ene gebouw al wat hoger dan het andere. Het is echt wel een luxe als je al de hele dag op de campus hebt rondgewandeld. Bovendien liggen er heerlijke ligkussens op ons te wachten aan het einde van de roltrap. Heerlijke pauzes zijn dat hier!

Ondertussen wachten we nog steeds op onze studentenkaart waarmee we voor twee lira een heerlijke, warme maaltijd kunnen benutten. Zo hoef ik ’s avonds niet meer te koken. Ik verblijf al ongeveer een week bij mijn Turkse gastfamilie, bij wie ik ongeveer drie jaar geleden een jaar verbleven heb. Mijn gastfamilie bestaat uit een broer, zus en het vriendje van mijn zus. Ik voel me hier ongelooflijk op mijn gemak en vooral thuis. We leven hier dus met vier jonge mensen samen van dag tot dag.

Een typisch kenmerk van de Turkse cultuur is namelijk dat er van dag tot dag geleefd wordt.  Zinnen zoals, “We zullen wel zien” en “met Gods wil = Inşallah” en “moge God het weten” worden hier volgens mij het meest gezegd. Met andere woorden plansız yaşamak ofwel leven zonder plan.

Zo weten we bijvoorbeeld ook dus niet wanneer onze studentenkaart klaar zal zijn. Maar goed, om toch nog een beetje Europees te blijven, hebben we een tripje gepland naar Beypazari met een hele boel andere Erasmus’ers.  Het is een authentiek stadje met gerestoreerde huisjes en maar een uurtje van Ankara. Meer foto’s volgen later.

Goed, nu ga ik nog wat zonder plan verder tv kijken… De tv programma’s zijn hier trouwens echt de moeite om eens te bekijken. Het spoelt over van drama en melancholische muziek. Samen met mijn familietje lach ik met overdreven acteertechnieken en voorspellen we de rest van het programma.

Nou goed, adieu, het ga je goed en tot ziens! Dikke knuffelssss!!!

Johanna

Wat een zalig weekend!

Merhabalar!!!

Om ons even van alle stress van school en organisatie te onttrekken, besloten Laurens en ik (ons Johannake was jammer genoeg ziek) donderdag een tripje naar Pamukkale te maken samen met enkele andere Erasmusstudenten!
Pamukkale is een oud-Romeinse site "dichtbij" Denizli, zo'n 6 uur rijden van Ankara. Het terrein staat trouwens geregistreerd op de wereldlijst van UNESCO.

Vlakbij deze site bevinden zich de travertines (geen idee wat het Nederlandse woord hiervoor is:p), dit zijn een soort zoutbanken waarin (soms warm) water loopt en het is zalig voor de voetjes.
Bewijs dat water het sterkste element is op aarde: het erodeert zijn weg door de travertines.
Quote van Wikipedia:
"Het sterk kalkhoudende water loopt er via een groot aantal terrassen van een helling. Uit het warme water (35°) slaat calciumcarbonaat neer en zo worden dikke pakketten kalk langs de terrassen afgezet. Op deze manier krijgt de helling een bijzonder uitzicht: het lijkt op een op kasteel van katoen of op een bevroren waterval. Door het grote aantal toeristen werd het proces van kalkvorming echter aangetast daarom is er voor gekozen om grote baden langs een nieuw wandelpad te maken. Bij de toegang tot dit pad moeten de schoenen uit, en er mag niet van het pad afgegaan worden. Doordat het pad continue onder water staat, is er geen slijtage meer van de witte laag."
Enjoy...

Persoonlijk vond ik het de moeite waard om 6 uur lang in de bus te zitten en te proberen slapen; dit natuurwonder toont eens iets anders dan Ankara -  de betonstad! :D
Met een gezellig etentje in Denizli sloten we de dag af en gingen we naar de Otogar om de bus terug te nemen naar Ankara... Wederom 6 uur rijden. Gelukkig kon ik de hele rit doorslapen dankzij het buskussentje (dat had ik namelijk niet in de heenweg).


Vandaag hebben we de gelegenheid gehad om naar de voetbalmatch Ankaragücü-Galatasaray te gaan.
Werkelijk, die supporters zijn het niet gewend om 16 buitenlanders in hun tribune te hebben. Het werd zelfs zo vreemd dat sommigen vroegen om met ons op de foto te gaan...
Rare jongens die Turken!
En helaas pindakaas, door een gebrek aan ticketten waren we noodgedwongen "supporter" van de mindere groep: Ankaragücü... Zoals mijn papa het mooi verwoordde: Galatasaray is goed, het speelt op Europees niveau; Ankaragücü is een beetje zoals Westerloo... Een hekkensluiter xD
Dat was duidelijk merkbaar aan de match! In de tweede helft keek bijna niemand meer naar de spelers, maar eerder naar de supporters, die een soort dialoog vormen en naar elkaar rijmpjes riepen en zo..
Jammer dat we met 0-3 verloren, anders vloog het dak (dat er eigenlijk niet was op het stadium hahahaha) er af!

Met andere woorden: een zaaaaaaalig weekend achter de rug!

Morgen hebben we onze eerste schooldag; SPANNEEEEEEEND!
Laten we hopen dat onze studentenkaart eindelijk klaar is, want twee bussen heen en twee bussen terug begint toch echt te veel te worden! Geef mij maar een rechtstreeks busje!!

Zo, dat was dan weer een update..

Dikke zoen aan iedereen, groetjes van Laurens en Johanna!

xxxxxxx
Liesbeth