Hehe…. En nu is het mijn beurt!
Vandaag is het onze vierde dag dat we ons nieuw lessenrooster uittesten. Deze week zijn er enkel introductielessen, wat wil zeggen dat onze lessen meestal na vijf minuten al gedaan zijn. En vandaag was de les zelfs geannuleerd. We hebben dus voor niets een uur in het overvolle verkeer gezeten. Soms is een rit op de bus net als een rit op een pretparkatractie. Uit het niets geven ze gas alsof ze gaan opstijgen en plots remmen ze voor hun leven. Je moet je dus zeker goed vasthouden. Nu, terug naar de lessen…
Het enige Engels dat we in de les Engels te zien krijgen zijn onze boeken. Voor de rest wordt alles in het Turks uitgelegd. De “listening skills” van de leerlingen zijn hier blijkbaar niet zo ontwikkeld als de onze. We hebben al kennisgemaakt met enkele studenten van onze faculteit die gretig van de situatie gebruikmaken om met ons een vreemde taal te spreken, zoals Frans, Duits en Engels. We mogen hier dan ook alle talen die we kennen naar boven halen (een van de vele voordelen aan buitenlandse projecten.) Na een tijdje wordt dat echt een mooie mengelmous. Een van onze lessen duurde ietsje langer dan vijf minuten. Dat was de geschiedenisles van Ataturk. Deze leerkracht is een leerkracht in hart en nieren en geeft met volle overgave les, waardoor het in het Turks nog tien keer sneller gaat.
Wat jullie nog niet weten is dat onze school een roltrap heeft in de open lucht.
Aangezien ons school zich op een heuvel bevindt, ligt het ene gebouw al wat hoger dan het andere. Het is echt wel een luxe als je al de hele dag op de campus hebt rondgewandeld. Bovendien liggen er heerlijke ligkussens op ons te wachten aan het einde van de roltrap. Heerlijke pauzes zijn dat hier!
Ondertussen wachten we nog steeds op onze studentenkaart waarmee we voor twee lira een heerlijke, warme maaltijd kunnen benutten. Zo hoef ik ’s avonds niet meer te koken. Ik verblijf al ongeveer een week bij mijn Turkse gastfamilie, bij wie ik ongeveer drie jaar geleden een jaar verbleven heb. Mijn gastfamilie bestaat uit een broer, zus en het vriendje van mijn zus. Ik voel me hier ongelooflijk op mijn gemak en vooral thuis. We leven hier dus met vier jonge mensen samen van dag tot dag.
Een typisch kenmerk van de Turkse cultuur is namelijk dat er van dag tot dag geleefd wordt. Zinnen zoals, “We zullen wel zien” en “met Gods wil = Inşallah” en “moge God het weten” worden hier volgens mij het meest gezegd. Met andere woorden plansız yaşamak ofwel leven zonder plan.
Zo weten we bijvoorbeeld ook dus niet wanneer onze studentenkaart klaar zal zijn. Maar goed, om toch nog een beetje Europees te blijven, hebben we een tripje gepland naar Beypazari met een hele boel andere Erasmus’ers. Het is een authentiek stadje met gerestoreerde huisjes en maar een uurtje van Ankara. Meer foto’s volgen later.
Goed, nu ga ik nog wat zonder plan verder tv kijken… De tv programma’s zijn hier trouwens echt de moeite om eens te bekijken. Het spoelt over van drama en melancholische muziek. Samen met mijn familietje lach ik met overdreven acteertechnieken en voorspellen we de rest van het programma.
Nou goed, adieu, het ga je goed en tot ziens! Dikke knuffelssss!!!
Johanna
Geen opmerkingen:
Een reactie posten