Berichtje van LOLO!

Hallo iedereen, bij deze ook eens een niet-Liesbeth-bericht 

Vandaag, de laatste dag van de oriëntatieweek,  stond een bezoek aan Anıtkabir (Turks voor Herdenkingstombe) op het programma. Anıtkabir is het gigantische mausoleum van Mustafa Kemal Atatürk, de eerste president van de Republiek Turkije.

Om het monument te bereiken, moet je een 262m lange weg bewandelen. De weg bestaat uit duizenden ongelijke tegels, waartussen telkens een opening van enkele centimeters is gelaten. Zo moeten bezoekers kijken waar ze lopen en buigen ze spontaan het hoofd, waardoor ze gelijk respect betuigen voor Atatürks graf.

Anıtkabir is indrukwekkend groot en je voelt meteen het respect van Turken voor Atatürk wanneer je het mausoleum bezoekt: De gidsen vertellen heel sereen over hun grote leider. Er mag nergens gerookt, gedronken of gegeten worden en er staan heel wat wachters stokstijf voor zich uit te staren, elke twee uur wisselen ze op ceremoniële wijze de wacht. Ook enkele scholen waren er op bezoek vandaag en kinderen huilden zelfs toen ze bij de grafsteen een minuut stilte hielden. Ik denk niet dat er ergens ter wereld een persoon is die zo gerespecteerd wordt als Atatürk in Turkije.     

Na het bezoek aan het mausoleum reden we met een busje terug naar onze enorme campus. We hadden namelijk nog een eitje te pellen het zwarte beest van elke erasmus-student, het Learning Agreement. Gelukkig kregen we hulp van Mehtap (de erasmus-buddy) en van de erg sympathieke proffen en docenten hier. Allemaal lijken ze erg begaan te zijn met de erasmus-studenten, alleszins met ons toch. Na wat over en weer geloop, enkele gesprekken met docenten en wat gepuzzel met lessenroosters lijkt het toch op z’n pootjes te vallen. Volgende week maandag beginnen de lessen en dan zien wel welke lessen we mogen en kunnen volgen. Alles komt in orde, het duurt alleen een tijdje in dit land.

Na het gepuzzel met het LA gingen iets drinken en eten met Mehtap en Tuğba, twee Turkse studenten die vorig jaar op erasmus waren in onze school in Gent. Çok güzel Türkçe konuştuk onlarla (met hen hebben we heel goed Turks gepraat).

Momenteel wachten Liesbeth en ik om te vertrekken naar Pamukkale. Deze nacht nemen we samen met enkele andere erasmussers de bus naar dit natuurfenomeen dat opgenomen is in de UNESCO-werelderfgoedlijst. Een absolute must-see hier in Turkije. De busrit zal ongeveer zes uur duren, we komen er ’s morgens vroeg aan en keren dan in de loop van de dag of avond terug naar Ankara. Een verslag van deze uitstap volgt zonder twijfel!

Herkese iyi akşamlar

Laurens

Papieren en andere ergernisjes!

Merhabalar!

Pfff, al dat papierwerk, je zou er hoofdpijn van krijgen!!

Gisteren hadden we een welkomceremonie –niet zo duidelijk en eigenlijk meer verwarrend-  maar wel gezellig. Het welkomstpakket was wel tof: een sleutelhanger, een cd-rom (het is nog steeds onduidelijk wat er op staat), een buskaartje, een bedrukte t-shirt en een super mooi dagboekje…

Die plak ik wel vol met mijn blogverhaaltjes als ik terug ben, want het toetsenbord is mijn betere vriend dan meneer de stylo.

Toen we normaal een luchpauze hadden, gingen we plots over tot de tour op de campus, wat dus wilt zeggen dat Liesbeth heel veel honger had rond 14u/14u30.

Op die tour ontdekten we dat de campus daadwerkelijk nòg groter was dan we dachten! We liepen van pier naar pol en van hot naar her om alles te zien en dan kreeg je het leuke gevoel dat iedere keer in het begin van het schooljaar boven komt: jaaaaaa, ik wil er aan beginnen!!!! (dat gaat na de eerste week weg, maar natuurlijk moeten we ervan genieten nu het nog duurt :D)

’s Avonds hadden we nog een Erasmusfeestje en dan off to bed!

Vandaag was weer een ander paar mouwen! We gingen met de buddy van Laurens naar het bureau voor buitenlandse studenten in Hacettepe Sihhiye om onze studentenkaart aan te vragen .

Dat is ondertussen gefixt, maar een ander probleempje dook weer op: blijkbaar heeft de school een te vage omschrijving op onze Acceptation Letter over onze studiekeuze, er staat gewoon Translation Studies. Volgens meneer Fatih (begeleider van buitenlandse studenten) moet er staan English Translation Studies………..

Wij dachten “En dan…?” maar blijkbaar aanvaardt de politie dit niet voor onze permanente verblijfsvergunning. Het moet specifiek zijn, DUS kunnen we morgen niet mee naar het politiekantoor en moeten we dit dus later doen.

Dit maar om te tonen hoe hoog het boşver-gehalte (voor de niet turken: het het-komt-wel-goed-gedoe) van de Turken hier ligt.

Als afsluiter van vandaag heb ik mijn stotter-Turks weer eens boven gehaald om te socialisen met de Turkse vrienden van Johanna. Hi-la-risch! Ooit spreek ik zo goed als Johanna... Met de klemtoon op “ooit” xD

Nog een grappige anekdote: we moesten onze studentenkaart betalen in een bank op school, en toen we het betaal bewijs kregen, klopte er iets niet...

Dus vanaf heden heet ik niet Liesbeth maar Hesbeth, en is Johanna haar achternaam niet Deleu, maar Delen!  Blijkbaar zijn onze doopnamen niet goedgekeurd door Turkse bankambtenaren! :D

Morgen gaan we proberen onze lessen vast te leggen, maar volgens andere Erasmusers is dat geen gemakkelijke opdracht dus een andere uitdaging staat ons te wachten! - en dat op ochgodochgere de vijfde dag dat we hier zijn!

Ale, dan zijn we weer rond met ons verslagje!

Tot horens/ziens/later!

Xxxx

Liesbeth!

First date with Hacettepe!

Merhabalar, hier zijn we weer!

Jaa mannekes, dat verkeer hier is totaal niet hetzelfde als in België!!

Eerst en vooral denk ik dat de verkeersborden en –lichten hier staan als decoratie, want ze worden toch constant genegeerd. Vervolgens is oversteken als voetganger alles behalve veilig: blijkbaar is de zwakke weggebruiker hier geen voorrangspersoon, het is eerder iemand die zijn leven riskeert omdat ie tussen de stilstaande voertuigen probeert te manoeuvreren en plots gewaar wordt dat de auto naast plotseling gas geeft!

Wat een belevenis!

Iets gelijkaardigs zijn de bussen. Je hebt 2 soorten ongeveer: de bussen waar je een buskaart (en enkel een buskaart) kan gebruiken, en bussen waarin je betaalt aan iemand halverwege de bus. Dus ik met mijn zielig naïef hartje betaal de volle 2 TL (maar een euro weliswaar); blijkbaar moet je als ögrenci (student) maar 1,30TL betalen. Ik was dus met andere woorden een beetje dom xD.

Deze namiddag zijn we met Antoine (de fransman), Jacob (de tsjech) en Mehtap (onze turkse buddy) voor het eerst naar Beytepe gegaan (dat is onze campus eee;))

We stonden te wachten aan de metro in Sihhiye, we bewonderden monumenten, parken en standbeelden zoals deze:

en plots kwamen zo 2 kleine mannekes met een weegschaal naar ons en probeer ons een weegbeurt te verkopen. Wij wouden dat natuurlijk niet en probeerden hen weg te sturen. Toen ze door hadden dat we effectief “yabanci” (vreemdelingen) waren, werd een van die mannekes een beetje boos… Maar ja, als ik niet wil weten hoeveel ik weeg, wil ik het niet weten e!

Terug naar Beytepe: Ik denk dat Heusden 3 keer in Beytepe past!

Wat hebben we daar allemaal: Starbucks, Burger King, verschillende winkeltjes, een vijver, een bos, en niet te vergeten: duust gebouwen en faculteiten! Zonder een kaartje loop je daar zeker verloren! 

Gelukkig was Mehtap mee! We hebben onze Letter of Acceptance afgegeven nog eens toerist gespeeld op de campus zelf. Natuurlijk waren wij een attractie voor iedere Turk! Hehe, nu ik daarbij stil sta, vind ik het best grappig!

Vanaf morgen begint de introductieweek voor Erasmusstudenten en gaan we eindelijk wat duidelijkheid krijgen over alles :D Ale, let’s hope so :P

Even kort de week schetsen: morgen welkomstceremonie en een tourken op de campus (want technisch gezien weten we onze afdeling nog niet zijn xD), woensdag is het een hele papiermolen en een Turkse les, donderdag gaan we eindelijk om onze verblijfsvergunning en vrijdag naar Anıtkabir, het mausoleum van Ataturk… Met andere woorden: we hebben nog heel wat te doen!!!

Voila, dat is de stand van zaken sie!

Tot de volgende!

Liesbeth

De eerste dag...

Merhabalar!

Jaaa mannekes! Het was me een dagje vandaag!
Ons vliegtuig vertrok om 13u Belgische tijd, we landden 17u30 Turkse tijd en dan begon het hé..
Eerst een bus naar het stadscentrum, sleutel gaan halen, dan een taxi'tje naar ons huis, droppen van de valiezen...
Een beetje acclimatiseren en dan weer het straat op. Ondertussen hebben mijn voetjes al door dat Ankara te voet niet zo leuk is. Dus lang leve de taxi's!!!

Het eerste typisch Turkse gerecht dat we vandaag binnen speelden, was Kumpir: een dikke en grote aardappel gevuld met worst, erwten, maïs en ketchup. Ik kan het je verzekeren, je eet je buikje er rond van!

Deze zelfde avond hebben we al verschillende Erasmusers leren kennen. Toffe mensen! Dat belooft voor de komende dagen..

Foto's en andere verslagjes volgen, maar nu is het hoog tijd om dodo te doen, want bij nader inzien is het tijd voor Liesbeth om in haar bed te kruipen!

Iyi geceler, tatlilarim!

Liesbeth.;)

Het voorbereiden begint...

Lieve schatjes,

dit is dus de site waar je mijn Turkse avonturen zal kunnen volgen...
Een ding is zeker: de spanning, stress en piepers zijn er al!
Ik haat het om mijn koffers te maken, en achteraf dan in te zien dat ik super veel vergeten ben :p
Als iemand nog dingen weet die ik zeker niet mag vergeten mee te nemen, just tell me :D

Het is vandaag exact een week voordat Laurens, Johanna en ik onze biezen pakken en voor 4 maanden Turk worden...
Het kleine detail dat ik voor al mijn schoolvakken dit jaar geslaagd ben, geeft me meer moed om er keihard in te vliegen :D Laat die baklava maar komen!
Nu moet ik nog een weekje werken, en ondertussen ook de tijd vinden om mijn koffers te pakken (en vooral niet te zwaar in te pakken -ow boy >< -), dus that's gonna be a challenge :p
Thank God there's always mommy with her magic hands for packing :D

Duim voor mij e mannekes;)

xxx