Hallo iedereen, bij deze ook eens een niet-Liesbeth-bericht
Vandaag, de laatste dag van de oriëntatieweek, stond een bezoek aan Anıtkabir (Turks voor Herdenkingstombe) op het programma. Anıtkabir is het gigantische mausoleum van Mustafa Kemal Atatürk, de eerste president van de Republiek Turkije.
Om het monument te bereiken, moet je een 262m lange weg bewandelen. De weg bestaat uit duizenden ongelijke tegels, waartussen telkens een opening van enkele centimeters is gelaten. Zo moeten bezoekers kijken waar ze lopen en buigen ze spontaan het hoofd, waardoor ze gelijk respect betuigen voor Atatürks graf.
Anıtkabir is indrukwekkend groot en je voelt meteen het respect van Turken voor Atatürk wanneer je het mausoleum bezoekt: De gidsen vertellen heel sereen over hun grote leider. Er mag nergens gerookt, gedronken of gegeten worden en er staan heel wat wachters stokstijf voor zich uit te staren, elke twee uur wisselen ze op ceremoniële wijze de wacht. Ook enkele scholen waren er op bezoek vandaag en kinderen huilden zelfs toen ze bij de grafsteen een minuut stilte hielden. Ik denk niet dat er ergens ter wereld een persoon is die zo gerespecteerd wordt als Atatürk in Turkije.
Na het bezoek aan het mausoleum reden we met een busje terug naar onze enorme campus. We hadden namelijk nog een eitje te pellen het zwarte beest van elke erasmus-student, het Learning Agreement. Gelukkig kregen we hulp van Mehtap (de erasmus-buddy) en van de erg sympathieke proffen en docenten hier. Allemaal lijken ze erg begaan te zijn met de erasmus-studenten, alleszins met ons toch. Na wat over en weer geloop, enkele gesprekken met docenten en wat gepuzzel met lessenroosters lijkt het toch op z’n pootjes te vallen. Volgende week maandag beginnen de lessen en dan zien wel welke lessen we mogen en kunnen volgen. Alles komt in orde, het duurt alleen een tijdje in dit land.
Na het gepuzzel met het LA gingen iets drinken en eten met Mehtap en Tuğba, twee Turkse studenten die vorig jaar op erasmus waren in onze school in Gent. Çok güzel Türkçe konuştuk onlarla (met hen hebben we heel goed Turks gepraat).
Momenteel wachten Liesbeth en ik om te vertrekken naar Pamukkale. Deze nacht nemen we samen met enkele andere erasmussers de bus naar dit natuurfenomeen dat opgenomen is in de UNESCO-werelderfgoedlijst. Een absolute must-see hier in Turkije. De busrit zal ongeveer zes uur duren, we komen er ’s morgens vroeg aan en keren dan in de loop van de dag of avond terug naar Ankara. Een verslag van deze uitstap volgt zonder twijfel!
Herkese iyi akşamlar
Laurens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten